SOLIDARITEIT  (september 2012)

over belangen

De babyboomers hebben het gedaan. Ze zijn met te veel, ze worden te oud en ze worden te duur. Niet alleen hebben ze de afgelopen vijftig jaar de welvaart gecreëerd, ze hebben die ook geconsumeerd en dragen nu een failliete boedel over aan de jongere generaties. De kleinkinderen van de babyboomers zitten op een mestvaalt, zuigen op de afgekloven botjes van de weelderige tafels van weleer en drinken de laatste restjes vervuild water uit een zee die weliswaar almaar stijgt, maar die over 30 jaar ook niet in staat is om de wereldbevolking te laven en te voeden. En het klimaat gaat ook naar de kloten. Dat is ongeveer het beeld.

 

Tragiek van de historie is dat de nu zo belaagde grijze generatie in haar eigen tijd een toonbeeld van solidariteit was. Solidariteit, een bijna verdwenen woord. Waar was je in de jaren zestig en zeventig allemaal niet solidair mee? Van welke clubs werd je niet allemaal lid uit solidariteit, waarvoor stencilde en verspreidde je niet allemaal blaadjes, waarvoor liep je niet allemaal in optochten mee? Angola, Afghanistan, de Basken, de Palestijnen, de zwarten in Zuid-Afrika, de Russische dissidenten, vervolgde schrijvers waar ook ter wereld, ter dood veroordeelden, dienstweigeraars, homoseksuelen, pedofielen, je kon het zo gek niet bedenken. En vrouwen! Natuurlijk. Heteromannen waren zo solidair dat ze in mannenpraatgroepen hun vrouwelijke kant gingen zitten ontwikkelen. Neuken werd een vorm van geweld. In Nijmegen kalkte men op een muur: ‘Mijn lul geen spierbal!’

 

En solidariteit nu? Ontwikkelingshulp werd ontwikkelingssamenwerking en zal spoedig niet meer zijn dan een herinnering. De huidige ouderen zijn inhalige patsers die de jeugd een toekomst onthouden, daar hoef je niet solidair mee te zijn. Dus ontslagrecht versoepelen en weg met die oudjes. Jonge gezinnen zien zelf maar dat ze het geld voor de crèches ophoesten. Vervolgde minderheden in het buitenland? Laat ze de tyfus krijgen. Vervolgde kunstenaars? Hadden ze hun bek maar moeten houden. Arme mensen in Nederland? Allemaal te lui om te werken of te beroerd om een vak te leren. Uit angst zelf geen cake meer te kunnen eten, misgunnen we anderen hun brood.

 

Seksuele diversiteit was bij de jongste verkiezingen nauwelijks een thema. Ja, een aantal partijen ondertekende een Roze Stembusakkoord. Een mooi symbolisch gebaar, en aan de goede intenties twijfel ik geen moment. Maar als de SGP net het verschil kan maken, leveren ze allemaal graag hun roze vrienden weer in. Solidariteit is een luxe geworden die vooral niks mag kosten.