GELD  (juni 2012)

over keuzes maken

Iedereen merkt wel iets van de crisis. Er echt onder lijden is iets anders. Wie zijn baan verliest, wie als ZZP zijn omzet ziet kelderen, wie zijn huis uit moet, die ervaart de crisis pas echt. Maar ook allerlei maatschappelijke organisaties, zoals die van homo's, lesbo's, bi's en transgenders horen bij de slachtoffers, zo niet nu dan in de nabije toekomst. Vaak zijn ze voor huisvesting en voor het organiseren van bijzondere activiteiten afhankelijk van gemeente, provincie of rijk.

 

Inmiddels is de Schorerstichting failliet; zonder al te veel ophef verdween dit respectabele instituut. Waar congressen en studiedagen voor holebi-clubs en transgenders vroeger konden rekenen op ondersteuning van de overheid, moeten ze het nu steeds vaker zonder of met veel minder geld doen. Dat leidt tot uitgeklede activiteiten, doodlopende initiatieven, opgeheven werkgroepen, tot frustratie en moedeloosheid.

 

Net zoals het verdwijnen van de Schorerstichting zijn de bezuinigingen op homo-activiteiten een bedreiging voor de emancipatie. Tegelijkertijd werkt de crisis als een lakmoesproef: wat is het LHBT-beleid de politici werkelijk waard? Dat ze de kunstsector hebben laten doodvallen, getuigde niet van een diepgaande betrokkenheid bij de cultuur. We zullen de komende tijd zien wat het emancipatiebeleid voor de overheid betekent, ook als het echt moeilijk wordt en er echte keuzes gemaakt moeten worden.

 

Een tweede probleem voor holebi- en transgenderorganisaties is dat ook het bedrijfsleven en de grote fondsen minder ruimte hebben voor sponsoring en het aantal aanvragen daarvoor alleen maar toeneemt. Hoe groot is de bereidheid van succesvolle ondernemingen om hun nek uit te steken en hun naam te verbinden aan COC-activiteiten of ontmoetingsdagen voor travestieten en transseksuelen? De pr-waarde van meer knuffelbare doelgroepen als verstandelijk gehandicapten zet confronterende homo's meteen al op achterstand.

 

Veel homo-stellen zijn goedbetaalde tweeverdieners zonder kinderen. Ook in de top van grote ondernemingen komen we homo's en lesbo's tegen. Wat zou het mooi zijn als particulieren en ondernemers die zelf van de crisis geen echte pijn hebben een fonds zouden oprichten om de wegvallende subsidies voor LHBT-organisaties te compenseren.

Of de gedachte reëel is, weet ik niet. We vinden minimaal drie keer per jaar op vakantie gaan, onze sjieke design-inrichting, een tweede huisje in Frankrijk en de nieuwste gadgets toch vaak net iets belangrijker dan de homo-emancipatie. Het zou een kwestie van solidariteit moeten zijn, en dat is in de holebi-beweging niet bepaald een courant artikel. Maar het idee is wel het overwegen waard.