JULES  (april 2012)

over roem

Terwijl ik dit schrijf, speelt de laatste voorstelling van een programma met liedjes van Jules de Corte. Jules wie? De Corte, met een C. Zo gaat dat, Jules is in 1996 overleden, maar mensen onder de vijftig weten nu al niet meer wie de goede man was en wat hij gedaan heeft.

 

De voorstelling, waarvoor ik het script schreef, is om allerlei redenen niet geworden wat zij had kunnen zijn. De kritieken waren zuinig (terecht) en het publiek kwam niet in groten getale opdagen; een aantal voorstellingen werd zelfs afgelast wegens gebrek aan belangstelling. Dat laatste was niet terecht, want het publiek dat de voorstelling wel zag, was telkenmale enthousiast over de prachtige liedjes van De Corte, die nog altijd actueel zijn.

 

Toch was er de afgelopen maanden sprake van een kleine De Corte Revival. Naast de voorstelling verscheen er een dubbel-cd met veel niet eerder uitgebrachte liedjes. Zelf mocht ik een boek uitgeven met 52 nummers bladmuziek, de beste liedjes van Jules de Corte in originele zetting, een waar monument, bezorgd door Bram Strijbis en Bert van den Brink.

 

Diep in mijn hart vrees ik dat het hiermee ophoudt. Eén opleving, 16 jaar na Jules' overlijden, een periode waarin ik veel werk heb verzet om zijn nalatenschap in ere te houden. Deze krant liet zich gelukkig niet onbetuigd. Terecht werden De Cortes moed en vakmanschap gememoreerd, en zijn prachtige liefdeslied 'Romeo en Julio'.

 

Helaas is er voor Nederlandse artiesten nauwelijks een leven na de dood. Slechts wie commercieel interessant is, maakt kans nog een tijdje in de aandacht te blijven, en dan nog alleen als de erven hun best doen snel en regelmatig met nieuw werk te komen en zich niet te angstvallig en bezitterig op te stellen of pleitbezorgers tegen zich in het harnas te jagen.

 

Ons collectieve geheugen is steeds meer een korte-termijngeheugen aan het worden, de omloopsnelheid van artiesten is hoog en we hebben nauwelijks nog een gedeeld referentiekader: vroeger keken we allemaal naar 1 of 2 televisienetten en we beluisterden dezelfde radioprogramma's, we hadden iets uit te wisselen de volgende dag. Maar vroeger is voorbij.

 

We verkwanselen ons erfgoed. Over tien jaar weet niemand onder de zestig nog wie Robert Long was, of Wim Sonneveld, of Jos Brink, of Jules de Corte...

 

Ach, Jules de Corte, ik heb er zestien jaar mijn best voor gedaan. En toch: er komt een moment, dan valt het doek.