MART(H)IJN  (augustus 2011)

over de woede van het gepeupel

De schrijver A.H.J. Dautzenberg heeft gelijk. Het is beter een open discussie te voeren over pedofilie dan mensen met een pedofiele aanleg te isoleren en het leven zuur te maken. Marthijn Uittenbogaard, bestuurslid van de Vereniging Martijn, wordt geterroriseerd sinds zijn buurtgenoten in Hengelo weten waar hij woont en wie hij is.

 

Marthijn heeft mij weleens geïnterviewd (in een reeks waarin ook Robert Long en Henk Krol zaten) en ik vond hem een vriendelijke en intelligente man. Goed, ik hoef zijn opvattingen en zijn voorkeuren niet te delen, ik geef toe dat hij het niet getroffen heeft met zijn medebestuursleden, en zijn publicitaire optreden is wellicht onhandig, onnadenkend en onnodig provocerend, maar niemand mag hem het recht ontzeggen langs wettelijke weg te streven naar het legaliseren van seks tussen volwassenen en kinderen.

 

Marthijn Uittenbogaard heeft meermalen verklaard geen seks met kinderen te willen, en dat is respectabel. Hij heeft ook geen strafblad. Pedofielen als hij vind je in iedere wijk, maar meestal houden ze hun mond dicht. We weten inmiddels dat pedofilie een geaardheid is, zoals homo- en heteroseksualiteit dat ook zijn. Pedofilie is niet illegaal, pedoseksualiteit wel.

Dat de Vereniging Martijn ook pedoseksuelen en kinderverkrachters in haar gelederen heeft, van materiaal voorziet en ondersteunt, maakt haar positie er niet sterker op. Daardoor komen ook ideeën die minstens de moeite van het overdenken waard zijn, niet meer over het voetlicht.

 

Dat kinderen onder de zestien niet over hun eigen seksualiteit kunnen beschikken, hun ontluikende gevoelens niet mogen onderzoeken en praktiseren, ook niet met 16-plussers (laat staan met volwassenen), is een discutabele zaak.

Met bescherming van kinderen en pubers tegen seksuele criminelen, tegen meedogenloze lustnajagers en ongeremde pedoseksuelen heeft dat niets te maken. Die zijn en blijven terecht strafbaar. Maar dat lichamelijkheid en intimiteit niet per se taboe hoeven te zijn, ook niet bij aanzienlijke leeftijdsverschillen, en zelfs niet bij minderjarigheid van een van de deelnemers, is een gedachte die tegenwoordig nauwelijks nog bespreekbaar is.

 

Marthijn Uittenbogaard zit met verkeerde mensen in de verkeerde vereniging, maar als ik moet kiezen tussen het volksgericht in Hengelo, waarbij woedende buurtbewoners bij hem en zijn vriend de ruiten ingooien, en een man die pedofilie en de rechten op seksualiteit voor kinderen bespreekbaar wil maken, hoef ik niet lang na te denken.