LAM  (januari 2011)

over struisvogels

Doodgeslagen onbehagen, dat is het waar ik aan lijd. Wat ik bedoel? Dat het me bijna niet meer lukt me authentiek kwaad te maken op wat er gebeurt in dit land. Verbijstering is het, verstommende verbijstering, zoals wanneer je ziet hoe een ongeluk zich aandient terwijl je niet in staat bent te roepen, te schreeuwen, in te grijpen en te voorkomen. Je ziet een auto schuiven over een beijzelde straat en je weet dat die boom niet aan de kant gaat. Dat is het.

 

Er is een razzia en twee ondergedoken joodse gezinnen worden afgevoerd. Tien minuten later gaat de bakker met zijn broden weer van deur tot deur. Dat beeld: alsof er niets gebeurd is. We gaan gewoon weer over tot de orde van de dag.

 

In de Tweede Kamer zit een fractie gevuld met penose. Twee andere partijen doen daar graag zaken mee, als ze maar kunnen regeren. Natuurlijk, de penosepartij is gekozen en heeft een aanzienlijke aanhang. VVD en CDA hebben hun ziel aan de duivel verkocht en niemand roept nog dat ze dat eigenlijk niet zouden moeten willen.

Het is nu eenmaal zo.

 

Onder druk van de penosepartij wordt een cultureel stelsel afgebroken, door een staatssecretaris die niets met cultuur heeft. Onder druk van de penosepartij wordt het vijanddenken Kamerbreed gesanctioneerd. Rechts Nederland likt zijn vingers af bij maatregelen die slecht zijn voor het milieu, slecht voor de verkeersveiligheid, slecht voor de integratie en slecht voor de mensen aan de onderkant van de samenleving.

 

CDA en VVD hebben hun ziel aan de duivel verkocht, en de duivel regeert. CDA en VVD denken met hun onderbuik en wrijven zich in de handen van pret. Welke hak zullen we links Nederland vandaag eens gaan zetten?, lijken ze iedere ochtend te denken. Lachend ziet de penose toe hoe ze daarin slagen.

 

En de weldenkenden in CDA en VVD? Die hebben zich laten lamslaan door de partijdiscipline of zich laten paaien met een baantje. Geld is belangrijker dan geweten, en een goed geweten is maar al te vaak gebaseerd op een slecht geheugen.

 

Doodgeslagen onbehagen. We zien het aan en gaan over tot de orde van de dag. Maar hoe moeten we later verder met al de lieden die nu met stalen gezichten verdedigen dat het goed is samen te werken met de penosepartij? Zijn ze in de toekomst nog geloofwaardig? Wie wil er na dit kabinet nog door één deur met de vrienden van de penosepartij? Iedereen vrees ik, want we zijn kort van memorie en Wilders is een achtenswaardig man.