JONGENS  (november 2010)

over onbaatzuchtige liefde

In Rusland woont een jongen van 27 die smoorverliefd op me is. Hij stuurt elke dag een mail waarin hij zijn hartstochtelijke Russische ziel uitstort in overweldigend en gebrekkig Engels. Hij geeft kledingadviezen in een modewinkel, zo zegt hij, en 's winters zakt de temperatuur in zijn stad tot 40 graden onder nul. Met zijn moeder en zijn zus woont hij in een driekamerappartement. Zijn vader is begin dit jaar in de garage in slaap gevallen toen hij net de auto gestart had, en vervolgens omgekomen door koolmonoxidevergiftiging.

 

In Iran (Perzië) studeert een 21-jarige jongen medicijnen en hij stuurt me gepassioneerde mails. Of ik zijn "daddy" wil zijn, ik ben zijn ideale man, hij wil alles van me weten en heeft zijn zinnen gezet op een vervolgstudie in het buitenland als hij afgestudeerd is.

Net als de Rus is hij fysiek buitengewoon goed gelukt. Zijn Engels is wel een stuk beter, maar in passie doet hij niet onder voor zijn Russische collega.

 

Er is meer dat hen bindt dan hun eeuwigdurende en brandende liefde voor mij. Ze spoorden mij op via een internetsite, ze zijn in liefde gevallen zonder me echt te kennen en ze zijn wanhopig over hun eigen situatie als homo in een homovijandig land.

In Rusland is homoseksualiteit weliswaar niet verboden, maar de Rus bezweert me dat de politie je het leven zuur maakt als ze weten dat je homo bent. Je wordt verhoord, gepest en je kunt een normaal leven wel vergeten. Hij kent in zijn middelgrote provinciestad ook geen enkele homoseksueel.

Voor de Pers staat uiting geven aan zijn homoseksualiteit letterlijk gelijk aan een poging tot zelfmoord. Hij haat zijn land waar een streng islamitisch regime heerst en wil er zo snel mogelijk weg.

 

Hoezeer ik beide jongens ook duidelijk gemaakt heb dat ik ze niets kan bieden (geen geld, geen onderdak, geen toekomst), dat ik "partnered" ben en niet  "in love", ze laten zich niet ontmoedigen. Natuurlijk komt eens het moment dat ze me vragen of ik een ticket kan betalen en of ze mogen komen logeren en of ik ze blijvend in mijn gezin wil opnemen, al heb ik herhaaldelijk laten weten dat daar geen sprake van kan zijn. Hun vasthoudendheid toont des te sterker aan hoe uitzichtloos hun situatie is, hoe moeilijk het in hun landen is jezelf als homoseksueel te ontwikkelen.

 

Het enige wat ik kan doen, is ze wat bemoedigen, leuke wetenswaardigheden en foto's uitwisselen en bidden dat ze niet in moeilijkheden komen. Smoorverliefd op mij! Volgens mijn vijanden staat dat gelijk aan een bijna-doodervaring. Helaas denken zij er anders over. De wanhoop nabij.