EINDELIJK  (maart 2009)

over loyaliteit

Het heeft 55 jaar geduurd, maar nu is het zover: ik ben een wees. In februari hield mijn vader (87) op met ademen. Mijn moeder stierf ruim tien jaar eerder. Ik ben blij dat ze dood zijn. Mijn vader zat de laatste drie jaar in een verpleeghuis, nadat hij met kerst 2005 een hersenbloeding kreeg. Mijn moeder eindigde zwaar dement, ook in een verpleeghuis. We hebben tot op het laatst zo goed mogelijk voor ze gezorgd. Maar het is goed dat ze dood zijn.

 

Mijn ouders hebben altijd het beste gewild voor mijn zusje en mij. De lijst met goede bedoelingen en goede daden is lang. Daar past dankbaarheid. Maar respect voor de eigenheid van hun kinderen konden ze niet opbrengen. In de 35 jaar van mijn volwassen leven zijn ze niet bij mij over de vloer geweest. Mijn partners en vrienden hebben ze niet willen kennen. Ze waren niet bij mijn afstuderen. Mijn eigen leven bestond niet.

 

Ik ken geen ouders die zo hardnekkig geweigerd hebben de seksuele voorkeur van hun kind te accepteren. Ze dachten er goed aan te doen vast te houden aan hun mening en geen mens kon hen daarvan af helpen. Het ergste van al was, dat ik het kon begrijpen. Net iets slimmer dan zij, net iets meer geleerd, net iets verder rondgekeken op de wereld. Dus ik accepteerde. Ik heb mijn ouders niet in de steek gelaten zoals zij mij.

 

Dat betekende wel dat ik altijd rekening met ze moest houden. Niet spontaan vertellen wat in je opkwam. Een dubbel leven leiden. Na een puberteit vol strijd, weglopen, hooglopende ruzies en dreigende verwijdering kwam een volwassen leven waarin ik berustte. Zo hadden ze me ook opgevoed, je moest overal boven staan: "Wees jij maar de wijste, jongen."

 

Het is voorbij. De man die ik 35 jaar op mijn nek had zitten, die met me meekeek bij alles wat ik deed, is er niet meer. Hij was taai, tot op het laatst. Nog afgelopen december zei hij tegen neven en nichten, zoals steeds wanneer ik met mijn wettige echtgenoot in Italië was: "Cees is met zijn vriendin naar Rome." En iedereen wist wel beter. En niemand zei: "Hou nou eens op met die poppenkast!"

 

Ik ben loyaal gebleven, tot aan zijn laatste ademtocht, waar mijn zusje en ik bij waren. Het zit erop. Het project Ouders is voltooid. Ik was de wijste en hij is dood. Eindelijk vrij.