OP LEEFTIJD  (september 2008)

over de krasse knarren van straks

Wat doet een bejaarde die uit de trein stapt of (nog erger) bovenaan de roltrap is gekomen? Die gaat stil staan en kijkt rustig om zich heen, ongeacht de tientallen die de trein uit gedreven of door de roltrap omhooggestuwd worden.

En wat doet een bejaarde aan een loket? Domme vragen voorlezen van een briefje (terwijl de antwoorden zo op internet te vinden zijn). En aan een kassa? Niet pinnen of chippen, maar uit een te grote portemonnee het bedrag bijeen scharrelen in liefst zo klein mogelijke muntjes. En in winkels? Een artikel vijf keer oppakken en terugzetten en het dan toch in een karretje leggen dat al die tijd dwars in het gangpad gestaan heeft. Zo zijn bejaarden.

 

Goed, je hebt makkelijk praten als je zo kwiek en veerkrachtig, zo jeugdig en energiek bent als ik. Wanneer je als een jonge god achter je nieuwe pc zit, weet hoe een gsm werkt, een TomTom kunt bedienen en kunt autorijden zonder een file te creëren. En ik blijf eeuwig jong, snel, slim en sterk natuurlijk. En ik onthoud alles. Altijd. Ook namen.

En kijk, ik kom niet in een verpleeghuis waar zeventienjarige stagiaires me voor de zoveelste keer verveeld vragen (terwijl ze me verschonen) hoe mijn vrouw heette (waarop ik dan verzwijg dat ik met een man getrouwd was). Mij zal dat niet overkomen.

Ik vereenzaam niet op een bovenhuis waar ik reikhalzend uitzie naar de onderbetaalde Poolse hulp die me eens per week komt douchen (als ze komt).

En ik zeg niet bij de nieuwste elektronische apparaten: "Nee, daar begin ik niet meer aan." Ik stort me erop en ik blijf bij!

 

En hoe komt dat? Nou, die bejaarden van nu zijn altijd al dom, traag en conservatief geweest. Onze generatie is dat niet. Wij zorgen ervoor dat we vóór we hulpbehoevend worden naar een aangepaste woonvorm met gelijkgezinden verhuizen.

Wij hebben de woningcorporaties al lang duidelijk gemaakt wat we nodig hebben.

Wij hebben de zorginstellingen al lang bestookt met informatie en scholing over de roze golf die eraan komt.

Ons zullen ze niet pakken. En anders komen tegen die tijd de jongere generaties ons wel te hulp, vol respect voor wat wij ons leven lang betekend hebben en vol begrip voor de gevolgen van het ouder worden.

Ja, zo zal het gaan. Ik weet het bijna zeker.