NAÏEF  (mei 2008)

over de duurzaamheid van discriminatie

Homodiscriminatie is volstrekt normaal. Laten we onszelf niet voor de gek houden. Door onze zichtbare aanwezigheid zijn we confronterend, altijd. We confronteren de hetero namelijk met wat voor hem vanzelfsprekend is, zijn heteroseksualiteit, en dat voelt ongemakkelijk.

In een witte samenleving is een zwarte net zo confronterend, zoals in een christelijke samenleving een moslim dat ook is. Het lijkt me puur biologisch. Alleen al de aanwezigheid van het andere is een potentieel gevaar voor het eigene. Wie van een andere soort is, vreet je misschien wel op!

 

Verstandelijk is het onzin, maar het werkt zo helaas. Houd uzelf niet voor de gek. Niet één hetero-ouder is vanzelfsprekend blij met een homokind, wat hij of zij ook moge beweren. Weldenkende hetero's zullen hun weerzin overwinnen en meewerken aan anti-discriminatiewetgeving, maar diep in hun hart blijven het Balkenendes in Indonesië. Homo's mogen er zijn, maar het was beter als ze er niet waren.

 

Het is interessant dat er af en toe, onder het bladgoud van onze beschaving, een onwelriekende microbe zichtbaar wordt. Of die microbe nu de gedaante aanneemt van een bisschop, een Amsterdams PvdA-raadslid, een premier of een ChristenUnie-politicus, dat doet er niet veel toe. We zien erdoor dat de biologische afkeer van homo's zich nooit helemaal laat onderdrukken. En het bladgoud blijkt doublé: als er oorlog komt, worden we gewoon weer opgehaald, in de trein gezet en afgevoerd. Homo's zijn net joden.

 

U en ik zullen de tijd niet meemaken dat onze samenleving vrij is van homodiscriminatie. Die tijd zal namelijk nooit komen. We mogen dan nu in een periode leven waarin de weldenkende hetero's ons een redelijk normaal bestaan gunnen, maar door organisaties waar het rationele denken stagneert, zoals bij mensen die een irrationeel geloof aanhangen, zullen we hooguit geduld worden, nimmer omhelsd.

Het enige dat we kunnen doen, is bondjes sluiten met hetero's die hun biologische afkeer effectief kunnen onderdrukken, die zich onttrekken aan regulerende organisaties zoals kerken en partijen, omdat ze wel hun verstand gebruiken. We hebben de Plasterken in deze samenleving hard nodig om ten minste enigszins door wet- en regelgeving beschermd te zijn. Maar alles is tijdelijk.

 

En ondertussen feesten we voort. Hoe konden we toch zo naïef zijn te denken dat de emancipatie bijna voltooid was? We maakten ons wijs dat we veel bereikt hadden, we waarschuwden Iran voor de laatste keer en stortten ons als dwazen op de volgende grachtenparade. Het leven is een feest en homodiscriminatie is volstrekt normaal.