TRANEN  (februari 2008)

over ontroering

Naarmate ik ouder word, komt mijn schuurtje dichter bij het water te staan. Mijn grootvader weende toen Jan Janssen in 1968 de Tour de France won. Ik begreep daar niets van, toen. Maar door de jaren heen heeft het leven mij druppelsgewijs volgegoten met emoties, ervaringen en gedachten. Zo nu en dan lijkt de maat vol en geef ik druppelsgewijs wat terug.

 

Onlangs werd de Burgemeester Dales Prijs uitgereikt aan Erik Derks en Han Polman. Ze namen het initiatief voor de oprichting van Café Dapper, een maandelijkse ontmoetingsmiddag in Nijmegen voor holebi's met een verstandelijke beperking. Je moet inderdaad dapper zijn als je homo bent en verstandelijk gehandicapt. Je moet dapper zijn als je in een instelling of een woongroep woont en een relatie wilt, of seks, of een coming out.

Samen met het COC Nijmegen organiseren Derks en Polman zondagmiddagen waar mensen uit heel Nederland op afkomen. Daarnaast proberen ze bewustwording te stimuleren bij medewerkers in de geestelijke gezondheidszorg. Je kunt wel een mongool zijn, maar dan ben je nog niet automatisch hetero, zo zit dat.

Omringd door een clubje vaste bezoekers van Café Dapper namen Erik en Han de Burgemeester Dales Prijs in ontvangst in de stampvolle raadzaal van het Nijmeegse Stadhuis. En als je ziet wat deze vrijwilligers, samen met het COC, tot stand hebben gebracht, hoeveel plezier ze hun doelgroep bezorgen en hoeveel zinnig werk ze verrichten, en als je erbij bent wanneer ze een langdurige ovatie krijgen voor hun initiatief, dan schiet er bij mij wel een traantje los.

 

Dat gebeurde ook toen ik de dvd bekeek van de hommage aan Robert Long die op 22 oktober plaatsvond in het Nieuwe Luxor in Rotterdam: A la Longue. Op de avond zelf had ik al, zoals vele vrienden en fans, de waterlanders ruim baan gegeven. Er was geen houden aan. En bij het zien van de schitterende registratie van deze avond overkwam het me weer. Robert Long was voor veel mensen belangrijk. Hij wist te formuleren wat er leefde, gaf stem aan boosheid, aan verdriet en aan blijdschap. En altijd gebeurde dat in prachtige taal, op aansprekende melodieën en puntgaaf gezongen.

Wie de dvd bekijkt, wordt meteen weer meegezogen in dat onvergetelijke oeuvre. Robert Long mag dan dood zijn, hij is nog lang niet weg. De optredende artiesten gaven er blijk van wel raad te weten met zijn werk, het is nog altijd actueel.

Maar er was er een die de kroon spande: Simone Kleinsma. Wat een allure, wat een schijnbaar gemak, wat een muzikaliteit en wat een gevoel voor tekst. Alleen al om haar zou iedereen die dvd moeten kopen. Simone Kleinsma, eenzaam aan de top. Wie bij zo'n artieste geen traantje wegpinkt, heeft een hart van gepantserd beton.