OUTING  (mei 2007)

over andermans geheimen

Slager Hackman in de Stationsstraat is homo! Wel getrouwd met Elsemieke en vader van drie kinderen. Komt dat in de krant? Nee. President-directeur Graaiman van de Pikpak-bank doet ook aan de herenliefde, maar sprak daar nimmer over. Interessant? Nee. In een volwassen beschaving mag elkeen zijn eigen seksuele voorkeur hebben en zelf bepalen wat hij daarover kenbaar wil maken aan de buitenwereld.

 

Vroeger dachten we dat het in het belang van de homo-emancipatie was mensen te outen. We hadden zichtbare homo’s op hoge posities en in het openbare leven nodig als rolmodel. Daarbij vonden we kastnichten hypocriet. In sommige buitenlanden vindt men het nog steeds geen probleem mensen vanwege hun vermeende hypocrisie aan te pakken.

Maar het is nogal wat om voetballer X van club Y te outen, of burgemeester A van gemeente B. Niet zelden wordt een carrière er blijvend mee geschaad en het is een onacceptabele bemoeienis met iemands privéleven.

 

Of mag het toch? Mogen we van BN’ers verwachten dat ze hun verantwoordelijkheid nemen, mag voetballer X niet wat slager H. wel mag? Daarbij: wanneer is iemand homo? Als we alle “hetero’s” moeten outen die het weleens met een geslachtsgenoot hebben gedaan, krijgen we er een dagtaak bij.

Iets anders wordt het, wanneer iemand in het openbaar discriminerende uitlatingen doet. Als ik paus Ratzinger in een homosauna was tegengekomen, zou ik het niet voor me houden.

 

Vrijgezel Mark Rutte antwoordde in een televisie-interview eens dat hij hetero was en de juiste vrouw nog niet ontmoet had. Ook minister Eurlings gaf dat antwoord op de vraag of hij wel op vrouwen viel. Maar wat nu als iemand liegt? Is dat een reden voor outing?

 

De centrale vraag lijkt me welk belang ermee gediend is. Een politicus die liegt, mag je ontmaskeren. Niet omdat hij homo zou zijn, maar omdat hij liegt en dus geen betrouwbare politicus is. En een liegende politicus is chantabel.

Overigens is iedereen chantabel die een geheim koestert. Het algemeen belang zou dus gediend kunnen zijn met de wetenschap dat mensen in publieke functies of op verantwoordelijke posities een dubbel leven leiden en dat hun drijfveren dus niet helemaal te doorgronden waren.

 

Des te meer blijft het zaak te streven naar een samenleving waarin mensen geen dubbel leven hoeven te leiden, vrij zijn hun eigen keuzes te maken en waarin outing volstrekt oninteressant geworden is.