SUBTIEL  (april 2007)

over homomoeheid

De teloorgang van de homo-emancipatie is een sluipende aangelegenheid. Het begin is niet exact te situeren en ook de ontwikkeling ervan laat zich pas goed zien op enige afstand. De sanctionering van de weigerambtenaren is een signaal en het is zichtbaar. Daardoor is de maatregel te bestrijden. Maar minstens zo gevaarlijk zijn de signalen die zich vooral terugkijkend laten herkennen, op afstand, in de tijd.

 

Twintig, dertig jaar geleden was het voor veel hetero’s interessant een homo te kennen. Ze konden zich profileren als progressief in hun bejegening, homo’s waren leuk anders en gaven kleur aan de samenleving. Je kon er eer mee inleggen als je homo’s in je vriendenkring had. Je werd er zelf beter van.

Maar die tijd is voorbij. Homo’s zijn in zekere zin normaal geworden: ze kunnen met elkaar trouwen, ze zijn zichtbaar aanwezig in de samenleving en het bijzondere is er wel vanaf. Homo’s zijn geen nieuws meer.

 

Hoewel, homo’s zijn om de haverklap nieuws, maar altijd slecht nieuws. De homo-organisaties buitelen vechtend over elkaar heen. Kerkleiders van hoog tot laag en van allerlei geloofsrichtingen veroordelen met hernieuwde heftigheid zowel de gelijkberechtiging als homoseksueel gedrag. Homo’s veroorzaken overlast op ontmoetingsplaatsen. Homo’s laten zich in elkaar slaan op straat. Ze worden getreiterd in buurten met allochtone jongensbendes. Homo-organisaties zeuren almaar over voorlichting geven op scholen en dat ze er niet welkom zijn, of ze zeuren omdat ze er les geven en hun seksuele voorkeur moeten verzwijgen. Homo’s zijn hinderlijk aanwezig in de media en geven ruim baan aan hun wansmaak (Gordon, Joling). Ze ruziën over de grachtenparades en de leeftijdsgrenzen van deelnemers. Ze vrijen nog steeds en in toenemende mate onveilig. Ze klagen over de afgenomen subsidies, ze voeren hinderlijk actie tegen de weigerambtenaren. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

 

De impliciete visie van een regering die ambtenaren toestaat de wet niet uit te voeren als het om homo’s gaat, is sluipend gif. De herhaalde en steeds brutaler wordende afkeuring van geestelijk leiders is sluipend gif. De openlijke homohaat van een aantal nieuwe Europese landen, maar ook van grote mogendheden als Rusland en VS is een sluipend gif. Langzaam nestelt zich het gevoel dat er inderdaad iets mis moet zijn met homo’s. Langzaam zal ook expliciete afkeuring van homoseksualiteit weer gemeengoed worden. Langzaam. Maar zeker.

 

We zullen moeten ophouden met zeuren, zal men zeggen. Stoppen met al die specifieke homofeestjes als botenparades en Gay Games. We domineren de media, we zijn knapenschenners en ziekteverspreiders, we buiten arme Aziaten en Afrikanen uit, en we zijn nooit tevreden met wat we bereikt hebben.

Nog even en het hele arsenaal van vooroordelen en verdachtmakingen wordt weer ingezet.

Homo’s zijn niet leuk meer. Nederland wordt homomoe. De lol is eraf.