TREINEN  (juli 2006)

over minachting voor de reizigers

Houdt u ook zo van de dubbeldekkers, die treinen die zo'n permanente fluittoon produceren? (Nu hoort menig iPodgestoorde allang niets meer, maar voor wie nog enig waarnemingsvermogen heeft, is het een permanente ergernis.)

Het zijn die treinen waarin je, zittend bij het raam, gedwongen bent éen been op te trekken en op een verhoging te zetten als de plaatsen naast en tegenover je ook bezet zijn. Omdat je dan je tas nergens meer kwijt kunt, heb je die op schoot. Zelf heb ik na een half uur zo zitten geheid rugpijn en kramp op allerlei plaatsen.

Nee, je tas kan niet in een bagagerek. Bovenin de dubbeldekkers zijn geen bagagerekken (maar wel schuine daken waaraan je elke dag wel iemand zijn hersens ziet stoten) en onderin zijn de uitsparingen zo klein dat een redelijk gevulde tas er niet in te persen valt.

 

Tegenwoordig hebben de NS in deze treinen ook stiltecoupés. Dat zijn compartimenten waarin stickers op postzegelgrootte aangeven dat er niet gesproken of getelefoneerd mag worden. Daar houdt dus niemand zich aan, tenzij een overmoedige scherpslijper zijn medepassagiers aanspreekt. Je moet maar durven! Mensen corrigeren elkaar nog nauwelijks.

Jongeren reizen het liefst met hun schoenen op de zitting tegenover hen, maar zelfs de conducteurs gaan daar schouderophalend aan voorbij (terwijl daar later toch andere reizigers met hun goeie goed moeten plaatsnemen).

Nou ja, plaatsnemen. Vaak is het zo dat je geluk moet hebben of scherpe ellebogen, anders mag je het traject staande afleggen. Toen ik de leeftijd had van die scholieren en studenten die nu de zittingen bevuilen, stond je op voor mensen die zo oud waren als ik. Maar dat is niet meer zo. De NS zien geen kans alle passagiers een zitplaats te bieden en wensen dat ook niet. Mijn ervaringen bewijzen dat de directie zich in de spits nog altijd laat inspireren door de vervoersvisie waarmee ze in WO2 de bezetter zo adequaat van dienst geweest is.

 

Een lezer schreef mij laatst: "Je bent aan het verzuren!" Dus dacht ik: "Kom, nu maar eens een vrolijk stukje over het openbaar vervoer!"