DANKBAAR  (mei 2006)

over homo's en dissidenten

Dertig jaar geleden was het heel normaal: "Ik ben homo, maar mijn collega's hebben me volledig geaccepteerd."  "Ik ben anders, maar mijn familie heeft het heel goed opgenomen." "Onze buren doen volstrekt normaal tegen ons."

Homo's waren altijd blij als ze in hun afwijking geaccepteerd werden. Je kon je ook vaak niet permitteren afgewezen te worden, want dat kostte je een huis, een baan of een sociaal leven. Of je werd gewoon getreiterd en in elkaar geslagen. Gelukkig werd dat allemaal anders.

 

Tegenwoordig hoor ik het weer steeds vaker zeggen. "We zijn zelfs bij onze buren op de thee gevraagd!" Andersom hoor ik het nooit: "Onze buren zijn hetero, maar ze zijn altijd welkom als ze een kopje suiker nodig hebben." "Hij is een echte heteroman, maar in zijn beroep is dat gelukkig geen probleem." Homo's blijven geneigd afwijkendheid niet vanuit het eigen perspectief zien. Toch zijn de hetero's anders, vanuit het gezichtspunt van de homo. En we hebben ze maar te accepteren, want anders is niet verkeerd!

 

Nee, diep in ons blijft de gedachte aanwezig dat wij dankbaar moeten zijn voor een welwillende bejegening, dat zíj de norm zijn en wíj de aberratie, al zijn we nog met zovelen en al geven de wetten ons gelijke rechten.

Ik ken weinig homo's die volstrekt autonoom opereren, die niet verwonderd zijn als een heteroseksuele onderhoudsmonteur zich professioneel gedraagt en alleen onze cv-ketel interessant vindt.

Homo's blijven op hun hoede: ze weten zich altijd homo, overal, en dat bewustzijn neemt na dertig jaar weer harder toe dan ooit. "Onze Marokkaanse buren zeggen ons gewoon goedendag." "De Turkse schoonfamilie van mijn zusje doet altijd zo hartelijk tegen ons."

Ja, allicht. Ze zijn geen haar beter of slechter dan de Nederlandse buren of de Nederlandse schoonfamilie. Soms winnen ze het qua beschaving en omgangsvormen zelfs met lichtjaren verschil.

De maatschappij verrechtst en radicaliseert, en daarin is voor dissidenten steeds minder plaats. Homo's zijn dissident en allochtonen zijn dat en bijstandsmoeders.

En dat is niet de schuld van onze allochtonen, al willen dubieuze columnisten en politici ons dat graag doen geloven.