VERWENSING  (september 2005)

over het verschil tussen droom en daad

Iemand doodwensen, dat is geen halve maatregel. Hoewel, wanneer er geen daad bij het woord gevoegd wordt, is het helemaal geen maatregel. Getraumatiseerd als we inmiddels lijken te zijn door de wilde terreur om ons heen, gaan we steeds vreemder om met vitale verwensingen. En toch, vaak heb je zo’n doodshoop al gedacht voordat je jezelf kon censureren.

 

En denken mag, gedachten zijn vrij, al is het maar omdat we ze niet kunnen controleren of stopzetten. Als God of Allah, of hoe ze ook heten mag vandaag, al mijn stille wensen verhoort, vallen er ogenblikkelijk drie mensen morsdood neer, en dat zijn niet eens bekende Nederlanders.

Natuurlijk is het humaner die mensen een lang en pijnlijk ziekbed toe te wensen, waarbij slechts het knipperen met de oogleden als communicatiemiddel overblijft, maar aan het bewustzijn van het lijden niets ontbreekt. Maar doodwensen, nee, dat vinden we niet politiek correct meer.

 

Toch ligt het menigeen in de mond bestorven: "Ach, val dood, man!", al zou de letterlijke tenuitvoerlegging van die verwensing veel onverwachte commotie veroorzaken.

Abdul-Jabbar van de Ven mocht bij Andries Knevel niet hopen dat Geert Wilders binnen twee jaar de dood zou vinden; de fout was echter niet dat hij het hoopte, maar dat hij het op televisie uitsprak.

 

Als het om ons kabinet gaat, mag ik in het openbaar hartstochtelijk hopen op de politieke dood van het geheel. Ik mag die hoop zelfs uitspreken. Maar het soms niet ongerechtvaardigde verlangen sommige leden ook persoonlijk te zien sneuvelen, mag ik niet onder woorden brengen, althans dat is niet politiek correct en misschien wel strafbaar.

Toch zijn we daar wel hypocriet in. Welke rechtgeaarde vaderlander zou een traan laten wanneer iemand die Theo van Gogh beestachtig afslachtte door een duurzame hartstilstand getroffen werd?

Nee, de doodstraf hebben we terecht afgestraft, maar wensen dat iemand er niet meer zou zijn, is daar iets mis mee?

 

Toegegeven, het maakt verschil of je iemand doodwenst om zijn eigen moorddadigheid en onhumanitair gedrag, of om zijn of haar politieke gedrag ten opzichte van, om eens iets te noemen, uitgeprocedeerde asielzoekers. Hoewel, ten tijde van de Rote Armee Fraktion was die scheidslijn dun, en sommige politici doen er weinig aan te verhinderen dat tegenwoordig meer dan een enkeling met weemoed en begrip aan die tijd terugdenkt.

 

Mij mag u nergens van verdenken. Ik ben een mild en zachtmoedig mens. Als minister Verdonk (of Van der Hoeven of Donner, om er maar een paar te noemen) hulpeloos in het kanaal dreef, zou ik heus 1-1-2 wel alarmeren. Als ik een mobieltje had. Bellen wel dus. Maar naspringen, nee.

 

PS 1 Ik ben écht reuze politiek correct. Ik schreef onlangs: "Zo zou ik de minister van deportatie, mevrouw Verdonk, nooit met Adolf Eichmann vergelijken. Al zal ze zelf de gedachte dat Eichmann jaloers zou zijn geweest op haar accuratesse en effectiviteit zeker als een compliment opvatten."

 

PS 2 Correctie! Naar verluidt, zou de minister van deportatie zich zeer beledigd voelen door deze uitspraak. Ze vindt dat ze aanzienlijk succesvoller en doeltreffender is dan de in haar ogen mislukte Duitse politicus.