TABOE  (juni 2005)

over de dwingende aanwezigheid van gelovigen

Bij een beschaafde cultuur zouden godsdienstuitingen in het openbaar taboe moeten zijn. Contact hebben met de Almachtige, de Schepper, de Zijnde (hoe we Het, Haar of Hem ook noemen willen) is zoiets persoonlijks en privés dat de muren van een kerk of van een woning maar amper voldoende afzondering bieden om het bijzondere en intieme af te schermen van de gretige ogen van derden. Ook getuigenissen van een bijzondere band met God zouden onder dit natuurlijke taboe moeten vallen. Een kwestie van respect voor het Opperwezen lijkt me dat: je gaat er niet prat op met Het, Hem of Haar een persoonlijke relatie te hebben. Je zou Haar, Hem of Het ermee naar beneden halen. Bidden, geloven en getuigen, dat doe je thuis of in een kerk met lotgenoten.

 

In strijd met het in wezen natuurlijke en vanzelfsprekende taboe op religieuze uitingen buiten het verborgene, een taboe waar gelovigen trots op zouden moeten zijn, manifesteren de godsdiensten zich steeds meer in de openbare ruimte. De christenen liften daarbij dankbaar mee met de moslims in ons land.

 

Gelovigen bemoeien zich langzamerhand weer met alles, op het perverse af. De Reclame Code Commissie moest zich buigen over een spotje met "de hand van God". De kinderboekenweek is vanwege het thema "De Toveracademie, boeken vol magie" door de christenen in de ban gedaan. En minister Van der Hoeven wil een nieuwe discussie over het onderwijzen van de scheppingstheorie naast de evolutietheorie.

 

Smakeloos en verdorven is het. Er zijn culturen waar het als godslastering wordt beschouwd in de publieke ruimte over geloofszaken te spreken, waar het opdringen van je eigen religieuze gevoelens en ideeën wordt gelijkgesteld met vloeken.

Maar misschien mag je in die culturen wel hand in hand over straat lopen of in het openbaar van je liefde getuigen. Zelfs wanneer de geliefden van hetzelfde geslacht zijn. Ja, ook dan rust er Gods zegen op, maar het lijkt me onnodig en ongepast daarvan te getuigen.