SPROOKJE  (mei 2005)

over de onzichtbare kleren

Er was eens een dictator. Geen wrede dictator die zelf mensen doodde of in kampen opsloot, maar wel een dictator die ondemocratische besluiten nam en zich liet kiezen door een handjevol oude mannen die door zijn voorganger, ook een dictator, waren benoemd. Zelf benoemde hij weer nieuwe oude mannen, die na zijn dood een even dictatoriale opvolger zouden kiezen als hij was.

 

De dictator had zelf slechts een piepklein landje, maar hij bemoeide zich met alle landen in de wereld. (Hij had vele honderden miljoenen volgelingen die allemaal in zijn propaganda geloofden en het sprookje van de dictator aanhingen.) Vreemd dat alle koningen, presidenten en ministers van die landen dat toelieten. Sommigen waren zelf aanhangers van de dictator. Ze knielden voor hem en kusten zijn ring.

 

De dictator had uitgesproken opvattingen. Vrouwen mochten niet meedoen in zijn sprookje. Hij zette aan tot discriminatie van homo’s, en door zijn verbod op condooms kregen tientallen miljoenen mensen onnodig aids of kinderen die ze niet konden opvoeden vanwege de armoede. Hij verspreidde zelfs het fabeltje dat condooms het virus doorlieten! Tegen abortus was hij natuurlijk ook, net als tegen euthanasie (waardoor veel bejaarden en zieken op ellendige wijze naar hun dood toestrompelden).

 

Maar ondanks dit alles mocht de dictator zich verheugen in een toenemende populariteit. Na zijn dood was hij niet van het beeldscherm te slaan en alle koningen, presidenten en ministers zaten op de eerste rij te glimmen van belangrijkheid (behalve de Nederlandse koningin, maar dat was helaas een vergissing). De verkiezing, nou ja, de vergadering van het handjevol oude mannen, was eveneens groot nieuws, en een rokend schoorsteentje beheerste wereldwijd dagenlang de televisiezenders. Alle folklore werd uitgezonden, becommentarieerd, geanalyseerd en wel vijf keer herhaald.

 

Ook bij de inhuldiging van de nieuwe dictator zaten de koningen, presidenten en ministers er weer. Waarom was er nou niet eentje die eens zei dat ook deze dictator weer foute opvattingen had, dat hij moest ophouden met de inmenging in binnenlandse aangelegenheden, en dat hij wegens zijn betrokkenheid bij de dood en het onnodige lijden van zoveel mensen onmogelijk als bevriend staatshoofd beschouwd kon worden? De wereldleiders moesten toch niks van dictators hebben?

 

Nee, ze speelden allemaal hun rol in het sprookje, met gretigheid en graagte. En de mensen, de domme en misleide mensen, die juichten dat het een aard had. Ze juichten de longen uit hun lijf voor de nieuwe dictator, nog vóór zijn naam bekend was, gewoon omdat hij de nieuwe dictator was. En toen ze hem zagen, juichten ze nog harder, want zo zijn de mensen, en ze bejubelden de nieuwe witte jurk van de nieuwe dictator en zijn charmante glimlach. Op dat ene jongetje na, dat zag dat hij niks om het lijf had, de nieuwe dictator. Maar dat was dan ook de enige.