SPIJTBETUIGING  (april 2004)

aan de jeugd van Nederland

De jeugd van nu heeft alle reden zich te beklagen. Wij, de gezapigen van vijftig jaar en ouder, hebben er bitter weinig van terecht gebracht. Wat is nu welbeschouwd de oogst van veertig jaar homo-/lesbische emancipatie?

 

Goed, toen ik zo oud was als jullie ["Boeoeoeh!"], wilden woningverenigingen je nog wel eens weigeren als je met een gelijkgeslachtige een huis wilde huren. Hand-in-hand over straat lopen, of een afscheidszoen geven bij bushalte of station, kon gemakkelijk leiden tot scheldpartijen of handgemeen, ja zelfs tot achtervolgingen en chantage, als je tenminste geen fris heterostel was. En natuurlijk stonden het burgerlijk huwelijk of een partnerschapsregistratie niet voor je open.

 

Maar verder? De jeugd van nu komt in een cultuur terecht waarin de jongeren weliswaar homo of lesbisch mogen zijn (en ouders zijn tegenwoordig een stuk minder geschokt dan vroeger als hun kind uit de kast komt), maar daar heb je het ook mee gehad.

We zijn er niet in geslaagd de scholen homovriendelijk te maken. Veel docenten zijn de laatste jaren zelfs met gezwinde spoed weer de kast in gevlogen, en roze leerlingen houden maar liever hun mond uit angst voor hun medeleerlingen.

 

Ook sporters passen er voor hun homoseksualiteit openbaar te maken. "Weg topsportcarrière", zullen ze denken, en niet onterecht. En prinsen kijken ook wel uit.

 

Religieuze instellingen zoals de rooms-katholieke kerk en menig protestants kerkgenootschap laten geregeld weten dat homoseksuelen er een afkeurenswaardige levenswandel op nahouden. Leuk, als je een jongere bent en in God gelooft.

 

Wat hebben wij, homosenioren, tot stand gebracht? Zijn er geloofwaardige rolmodellen opgestaan? Tja, Gerard Joling, Carlo Boszhard, Albert Verlinde… daar moet de jeugd het mee doen. Maar een homoseksuele Wouter Bos, een lesbische Linda de Mol, een biseksuele Sander de Buisonjé, daar hebben we de jongeren niet aan geholpen.

 

We zadelen de jonkies op met een mislukte multiculturele samenleving waarin we homofobe allochtonen de kans hebben gegeven hun grote homofobe gezinnen bij elkaar te broeden en hun homofobe kutkinderen op te voeden tot tasjesdieven en potenrammers.

We hebben onze roze kindjes geboren laten worden in een zich verenigend Europa, waar de grootste en achterlijkste landen over een tijdje de dienst uitmaken en zelfs onze beperkte verworvenheden terugdraaien in naam van Bush, Allah en het Vaticaan.

 

En wat bieden wij nog meer? Roze Kermissen, Grachtenparades, songfestivals, schandalen in Eindhoven, vercommercialiseerde homohoreca, darkrooms, bloot, bloot en nog eens bloot, en bovenal: de wansmaak. Waar je kijkt in Gay Nederland overheerst de wansmaak. Je zou je toch schamen er bij te horen.

 

Ik weet van veel jongeren dat ze behoefte hebben aan actie (stof die barricades af van veertig jaar geleden!), aan scholing (geef de jeugd een geschiedenis, schop ze een geweten!), aan flitsende rolmodellen (weg met de Henken Beerten en Krol!), aan verfijnde homokunst (dood aan de piemelschilders en de bronzen-billenkneders!), aan gelegenheden om tot bezinning en verdieping te komen, aan journalistiek hoogstaande roze kranten en tijdschriften, aan homostudies, aan roze omroepen, aan een roze politiek…

 

We hebben het schandelijk laten afweten.