PROFICIAT  (februari 2004)

over arrogantie

De Gay Krant bestaat 25 jaar, ik werd in januari 50, ik schreef vorige maand mijn 150ste column voor de Gay Krant en begon aan mijn 10de jaar als columnist, en u las in januari het 500ste nummer van de Gay Krant. Het leven is een feest, vooral met de Gay Krant. Met wat? Met de Gay Krant!

 

Toch wordt mij nog geregeld gevraagd: "Waarom schrijf jij eigenlijk voor dat blaadje? Wie lezen dat nou? Journalistiek stelt het toch steeds minder voor?"

 

Het is opvallend dat menige homo of lesbo precies weet hoe het lezerspubliek van de Gay Krant is samengesteld. En nog opvallender is dat elke weldenkende roze Nederlander weet hoe dom en oppervlakkig de Gay-Krantlezers zijn. Fuifnichten zijn het, gefrustreerde bejaarden die naar Imca Marina en Frans Bauer luisteren en nog altijd rouwen om de Zangeres zonder Naam in hun Jordaan-interieur. En zo niet dan zijn het sauna- en baanbezoekers die alleen voor oppervlakkig vertier in het leven staan. Stiekeme, heteroseksueel-getrouwde types ook. En allemaal beginnen ze te kwijlen als ze iemand van ons koningshuis ontwaren.

 

Ook journalistiek is de Gay Krant diep verwerpelijk. Veel te veel betaalde info-tainment en Privé-achtige stukken over bekende Nederlanders. Iedere musical wordt zonder enige terughouding jubelend gerecenseerd. En de rest van het blad gaat over ontharing hier en hernieuwde beharing daar, rimpelcrèmes, snorreschaartjes en nagelversteviger. En Marjan Berk kwekt over niks, Professor Tielman is saai en te moeilijk, en Jos Brink is permanent hysterisch.

 

Misschien is het allemaal waar. Maar het is zeker niet de gehele waarheid. Dat de Gay Krant een belangrijke rol heeft gespeeld bij de openstelling van het burgerlijk huwelijk, de aidsvoorlichting en de homo-/lesbische emancipatie is met weinig moeite vast te stellen. Misschien kon dat juist doordat de Gay Krant ook het publiek bereikte dat niet elke week een COC-forumdiscussie bijwoonde of een wetenschappelijk congres bezocht.

 

Toegegeven, voor mij mag het soms ook wat minder Story en Veronica en wat meer VPRO en Groene Amsterdammer zijn, maar ik moet daar meteen bijzeggen dat de Gay Krant mij, als onafhankelijke en soms behoorlijk tegendraadse columnist, nog nooit een strobreed in de weg gelegd heeft, al kostte dat soms abonnees. En met enige regelmaat wordt mij om toelichting gevraagd door journalisten van de "serieuze media" die de Gay Krant wel degelijk blijken te volgen.

 

Daarentegen zijn de keren dat ik door COC-afdelingen en andere homo-organisaties in de afgelopen tien jaar ben uitgenodigd om uit eigen werk te lezen op de vingers van éen hand te tellen (en dan houd ik nog vingers over). Daarvóor was dat opvallend anders. Je bent dus blijkbaar een soort melaats als je voor de Gay Krant schrijft. Het zij zo. Ik zeg er niet minder feestelijk om: "Proficiat, Gay Krant. Van harte!"