MA BELLE  (november 2003)

over moraal en de Koninklijke familie

Mijn intieme contacten met Mabel Wisse Smit speelden zich af in de vorige eeuw. Het waren de jaren ’90 en we naaiden als reigers (of krijg ik de AIVD op mijn dak als ik dit openbaar?) Mabel was jong en mooi. Ma Belle noemde ik haar. Kostelijke woordspeling.

 

Mabel hield niet van gewoon. Mabel wilde spanning, de grenzen opzoeken. Alles wat anders was, trok haar aan. Een doorsnee hetero was saai voor Mabel; nee, een burgervrouwtje zou ze nooit worden.

 

Nu ze verloofd is met de enige officiële hetero in de koninklijke familie, is dat niet anders. Ik begreep dan ook heel goed dat Beatrix zo blij met haar was. Eindelijk een partner voor Friso, iedereen zag ernaar uit. En wat voor een partner.

 

Wie, als Mabel,  een verleden heeft waarin ook moordenaars en financiële zwendelaars meer dan acceptabele personages waren, is geknipt voor de koninklijke familie. Als Willem-Alexander de monarchie mag linken aan een Zuid-Amerikaanse fascist, als Bernhard bewezen corrupt en zelfverklaard anti-democraat mag zijn, zou Johan Friso dan onze Mabel misgund moeten worden? En dan zwijgen we over de voorkeur van de Oranjes voor dictators en andere totalitaire leiders die in de paleizen een gastvrij onthaal kregen, waar politiek-correcte staatshoofden niet meer dan politiek-correct werden ontvangen.

 

Mabel Wisse Smit is de beste keuze die Johan Friso had kunnen maken. Zie de foto’s van Klaas Bruinsma: welke gezonde Hollandse jongen zou niet graag de kutzwager zijn van zo’n aantrekkelijke man?

 

Jammer dat er nu van de goedkeuringswet wordt afgezien. Maar hoe dan ook: Mabel past perfect in de koninklijke familie. Nette meisjes, meisjes die deugen, die zich verre houden van georganiseerde misdaad en financiële malversaties, die moeten we beschermen. Laat de regering die verre houden van de Oranjes. Maar Mabel niet, die is eindelijk thuis. Ma belle… Kostelijk.