DE WEG NAAR GELUK  (september 2003)

Feuilleton in drie delen

DRIE

 

Het feest begon om 21.00 uur. "Bi-feesten voor bi-beesten! Met gemengde darkroom!" stond er op de affiches. "Daar durf ik wel heen," dacht Jérôme "wie me daar ziet binnengaan, kan altijd nog denken dat ik op bi-meisjes val. En alles beter dan te daten met een faker, of een seksvervangend praatje in het park.

 

In het oude pand waar het feest gegeven werd, hingen de meeste mensen wat rond aan de bar. Een enkeling danste. "Veel heterostellen hier", dacht Jérôme. En wat een keurige mensen. Het leken wel de studenten van de bètafaculteit, aangevuld met wat overjarige EO-jongerendagbezoekers.

 

Een etage hoger was de darkroom. Jérôme stapte er binnen alsof hij naar college ging. Hier moest hij zijn. Het enige verschil met de collegezaal was dat hij aanvankelijk geen hand voor ogen zag. Wel hoorde hij wat schuifelen, wat zuchten en wat smakken; het leek nog het meest op een lopend buffet voor blinden. Met de handen voor zich uit verkende Jérôme de ruimte. Inmiddels kon hij wat schimmen waarnemen, maar details bleven effectief aan het oog onttrokken.

 

"Wat nu te doen?" dacht Jérôme. In de collegezaal wist hij dat wel. Maar lang hoefde hij niet na te denken. Een voorzichtige hand was begonnen de ronding van zijn billen af te tasten. Jérôme deed hetzelfde bij die ander, hij voelde een zachte stof rond de volle, licht meeverende kont. Dat voelde wel goed. De onbekende hand was inmiddels begonnen Jérômes broek te openen en lucht te geven aan de erectie die zich daar in hoog tempo ontwikkeld had.

 

Opeens was er ook een mond vlakbij de zijne.

"Ik heet Ferdi", zei Jérôme volkomen overbodig

"Willy" fluisterde de mond.

Nu Jérômes geslacht in volle glorie uit zijn broek stak, voelde Jérôme zich wel wat naakt, maar gelukkig kon niemand hem zien. De mond was inmiddels begonnen een tong in de eetopening van Jérôme te proppen en Jérôme kon weinig anders dan meebewegen en zijn eigen tong antwoord laten geven. En hij wou ook weinig anders.

 

Toen was de mond opeens weg en voelde Jérôme hoe zijn gezwollen eikel door iets warms en zachts naar binnen werd gezogen. "Maar goed dat Wim van de preventie dit niet ziet", dacht Jérôme nog, en toen gaf hij zich over aan waar hij zo lang naar gehunkerd had.

 

Vier jaar later woonde Jérôme met Willy in een rijtjeshuis in een nieuwbouwwijk van de stad. Ze hadden twee kinderen en een Japanse middenklasser. Jérôme werkte bij een call center, Willy had haar studie wel afgemaakt en ging binnenkort voor de klas staan als lerares Engels. Ze waren volmaakt gelukkig.