GEIL  (oktober 2001)

over de media en het WTC

Wat hebben we als mensen van de media een leuke tijd achter de rug. Eindelijk eens iets anders dan die omgeslagen veerboot in India (4265 vermisten) die met moeite vier regels kon krijgen op pagina 16, of die treinbotsing In Zambia (1133 doden, 742 gewonden) die op pagina 4 mocht omdat er een foto bij was. Heerlijk! Heerlijk!.

 

Dankzij de grote cameradichtheid op Manhattan konden we live getuige zijn van de ramp, en nog dagenlang doken er nieuwe (amateur)beelden op vanuit totaal andere perspectieven, zodat we de vliegtuigen nog beter hun onzachte landingen in de torens konden zien maken.

 

Het heeft ook wel iets erotisch, zo’n zilveren vogel (verrukkelijk cliché!), die bij velen al zo’n spannend gevoel in de onderbuik geeft als ze aan hem denken. En dan die twee machtige fallussen die stuk voor stuk geattaqueerd worden en na hun jarenlange erectie in een stoffige impotentie eindigen...

De beelden zijn met een heftig op onze lustgevoelens inbeukend ritme dagenlang herhaald, éen groot ononderbroken orgasme was het. Heerlijk!

 

Natuurlijk behoor ik tot de zeer velen die diep geschokt waren en het menselijk leed van de nabestaanden is onpeilbaar. Maar ook ben ik éen van de zeer weinigen die niet is uitgenodigd op radio of tv om zijn leedwezen onder woorden te komen brengen.

Ook tussen de zich verdringende deskundigen die allen hun belangwekkende visies kwamen verkopen, heb ik mij niet bevonden.

 

En nee, ik heb ook niets afgelast of versoberd. Je kunt wel aan de gang blijven. Er is elke dag wel ergens een ramp. Okay, ze zijn niet allemaal van die omvang; sommige rampen zijn bepaald groter (aardbevingen, overstromingen e.d.). En godzijdank zijn ze niet allemaal zo fotogeniek, anders bleven we helemaal aan de gang.

 

Vijf weken duurt het nu al. En de ene dreiging kwam na de andere. De inkt van dit stukje is misschien nog nat als er zich alweer een nieuwe ramp heeft voorgedaan. Je kunt haast niet meer actueel zijn in deze fantastische mediawereld. Maar dat wij van de media er wel bij varen, dat is duidelijk!

 

Daarom op deze plaats geen uitputtende analyse van de oorzaken. Niet de suggestie dat alles voortkomt uit de armoede daar en de rijkdom hier. Geen opmerkingen over de fundamentalistische weerstand van de extremisten tegen onze perverse, decadente levensstijl. En al evenmin de triomfantelijke bewering dat de wereld definitief veranderd is en dat we nu ten minste eindelijk eens echt met de Islam in discussie kunnen gaan. Mij gaat het vooral om het mediafeest.

 

Overigens blijft (als het om moraal en ethiek gaat) het enige verschil tussen de Islamfundamentalisten en het Vaticaan, dat de Paus geen vliegende suïcidaal is. Maar dit terzijde.

 

Tot slot: al zeer kort na de ramp zag ik op de Nederlandse televisie een deskundige die enthousiast zat te vertellen hoe fabuleus prachtig die torens rechtstandig ineenzegen en hoe groots de constructie derhalve geweest was. Ja, zelfs in onze ondergang blijven we briljant. Er viel veel te genieten.

 

En: de enige die ik echt nergens gehoord of gezien heb, is de man die bij de beelden van het eerste vliegtuig dat zich in het WTC boorde zachtjes mompelde: «Hmm, even Apeldoorn bellen.» Daar woonde zijn zuster namelijk.