BRIEF UIT VAKANTIELAND 3   (augustus 2001)

vakantie in Italië

Onze cursus Italiaans zit erop. We mogen nog 1 week in Bologna rondwandelen en onze vaardigheden etaleren en dan is de vakantie voorbij. Het afscheid in Urbania was roerend. Onze Finse vriend was emotioneler dan je van een noorderling verwacht, maar dat zijn mijn vooroordelen. De Duitser was al weg. Na drie weken hield hij het voor gezien. De Nederlanders hoopten dat we elkaar nog eens zouden tegenkomen, maar deden geen voorstel om adressen uit te wisselen.

 

Urbania was een verademing na een jaar hard werken. Bologna lijkt met alle drukte die er heerst weer een voorbode van wat komen gaat. De Italiaanse jongen uit het park heb ik niet meer gezien. Ik was er wel die avond...

 

In Bologna lopen opvallend veel Nederlanders. Ik dacht dat die vooral naar Ravenna gingen, naar Firenze en Siena, maar ook hier spugen de bussen hun lading er voor een paar uur uit op weg naar een ander onvergetelijk oord. Nederlandse homo's kom ik op mijn stedenvakanties weinig tegen. Zouden die echt allemaal in Sitges liggen of op een Grieks eiland hangen? Over vooroordelen gesproken.

 

Soms zie je twee mannen samen die meer met elkaar doen dan reizen. Homostellen gaan altijd wat op elkaar lijken. Je ziet er nooit een op kistjes en een op sandalen; nee, ze hebben of allebei sandalen of allebei kistjes. Idem met leer of jeans, of een bepaald soort hemden. Alsof ze éen garderobe hebben die ze samen dragen. Wat mij uit de verte vaak Nederlandse homomannen toeschijnen, blijken bij nader toehoren vaak Duitsers te zijn. In mijn vooroordelenpatroon lijken Nederlandse homo's dus op Duitsers.

 

Vaker zie ik alleengaande homo's. Gisteren liep er een Franse jongen (naar de taal van zijn gidsje te oordelen) in de kathedraal aan de Piazza Maggiore en ik kon geen nis of kapelletje uitkomen of ik stond geheel toevallig weer oog in oog met hem. Wat doe je dan, in een kathedraal, zeker als je toch al wat verlegen bent? Je hoopt op een situatie waarin je wat kunt zeggen, dat er iets gebeurt wat om commentaar vraagt, of dat hij valt of zijn zonnebril ergens laat liggen. Maar er geschiedde niets van dat al.

En net als je dan genoeg moed hebt gevat om iets te formuleren, is hij verdwenen. En natuurlijk loop je dan de hele dag te kijken of je hem nog eens ziet. Dan kun je dáar tenminste iets van zeggen. Maar zo'n jongen lijkt wel opgelost, alsof ik hem bedacht had.

 

Over bedenken gesproken, de afgelopen drie brieven heb ik geschreven op 12 juni, een maand voor ik naar Italië zou gaan. Meteen bij thuiskomst ga ik ze lezen en als het allemaal heel anders is gelopen, laat ik u dat nog weten. Ciao!

 

nieuwste column overzicht