ANGST  (mei 2001)

over de islam en homoseksualiteit

Inmiddels is alles wel gezegd over de uitspraken van de imams. Heel Nederland viel massaal over deze woestijnfilosofen heen en zelden waren we zo politiek correct. Vernietigende hoofdredactionelen in de kranten, briesende ministers en kamerleden, ja zelfs heel het volk had een mening. Onze grootste vrienden zaten opeens bij het CDA waar Jaap de Hoop Scheffer en de zijnen krokodilletranen huilden om wat hun geliefde homosuele naasten was aangedaan. Het was een stuitende vertoning.

 

En verder? De imams gaan voorlopig naar het inburgeringskamp en als ze over drie weken niet vlekkeloos Nederlands spreken, dreigen we met uitzetting.

 

Wat zijn we toch een bang volkje en wat slagen we er toch goed in onze moed steevast op de verkeerde momenten te forceren. Waar waren die  verontwaardigde journalisten, programmamakers en politici bij al die kwetsende uitlatingen van de Nederlandse bisschoppen, kardinaal Simonis voorop, en van klein-rechts (Leen van Dijke)? Een kind kan zien dat hun visies geen haarbreed verschillen van wat onze imams verkondigen.

 

Moeten we bang zijn voor de imams en voor de Nederlandse moslims? Welnee. Voor dat handje mummelende oude mannen en vrouwen die met heimwee naar een bergdorp hun oude dag slijten in Nederland? Voor de volstrekt geassimileerde jongeren die op dit moment met veel enthousiasme en frisse ideeën het hoger onderwijs, de arbeidsmarkt en de culturele wereld binnendenderen? Of voor de tussengroep die niet zo geassimileerd is, maar cultureel evenveel van de standaardnederlander verschilt als de Friezen, de Christenen van de Hoekse Waard en de Roomsen in Roermond?

 

Maar alle reacties op de imams komen wel voort uit angst. En die angst komt uit onwetendheid. We hoeven net zo min bang te zijn voor de Nederlandse moslims als voor de Nederlandse christenen, hoezeer we het ook met hen oneens kunnen zijn en hoezeer we misschien de uitlatingen van hun leiders verfoeien. En al die groeperingen mogen wat mij betreft vinden wat ze vinden en zeggen wat ze zeggen. Een beetje minder aandacht in de media zou hooguit op zijn plaats zijn. Het Openluchtmuseum haalt ook niet elke dag het journaal.

 

We zijn dus bang. Bang voor de dialoog die onze vaste ideeën misschien ondergraaft, die onze vooroordelen wellicht ondermijnt en die ons dwingt mensen serieus te nemen die we eigenlijk minderwaardig vinden.

 

Weet u waar we bang voor moeten zijn? Voor Bush jr. en de zijnen die de koude oorlog weer van stal halen. Voor fundamentalistische moslimstaten die dankzij de internationale wapenindustrie het geloof binnenkort echt te vuur en te zwaard kunnen gaan verkondigen. Voor de fundamentalisten in Rome die half Afrika en Azië laten uitsterven omdat hun god tegen condooms zou zijn. Voor paarse regeringen die de rijken rijker en de armen armer laten worden, die een nieuwe klassenmaatschappij creëren en wachtlijsten voor wie geen geld heeft zelf zorg te bekostigen.

 

Daar zou onze verontwaardiging zich tegen moeten richten. En natuurlijk, alle geweld tegen homo's en lesbo's dient met klem bestreden te worden. Dus ook de agressie van randgroepjongeren en andere zwak-socialen, allochtoon en islamitisch of niet, die pakken wie ze voor zwak aanzien.

We zouden het weer eens over beschaving en cultuur moeten hebben, over wat democratie en tolerantie werkelijk betekenen, over hoe we onze rijkdom eerlijk kunnen verdelen. Kortom: we zouden weer eens echt in gesprek moeten gaan.

En dat is iets anders dan schuimend van verontwaardiging achter Wim Kok en Jaap de Hoop Scheffer aan wat vroeg oudgeworden imams onder de voet lopen.