GIPH  (april 2001)

over Ronald Gipharts jongste boek

Het nieuwste boek van Ronald Giphart heet: Ik omhels je met duizend armen. Het is een boek over leven en dood, over liefde en seks. Veel liefde en veel seks, zoals meestal bij Giphart. Gezonde, frisse heteroseks; wellustig, speels, jeugdig en meer dan potent.

Maar op pagina 257 gebeurt iets verrassends. De hoofdpersoon Giph is in beschonken toestand in bed beland met zijn vriend Thijm en een hun zo goed als onbekend meisje. Als ze met haar uitgespeeld zijn, beginnen de jongens zeer tot hun verbazing aan elkaar.

 

"'Je bent toch niet stiekem after all toch homo, of zo?' vroeg hij aan mij, wat ik loom ontkende. ‘Nou, in dat geval mag je er bij mij wel even aanzitten.'

Thijm bood me zijn pik aan.

‘Komkom,' zei Thijm.

‘Prima,' zei ik, ‘maar alleen als jij de mijne pakt. Want als we stoer gaan doen, dan doe ik met je mee.'

‘O, gaan jullie stoer doen?' vroeg Carlin.

Thijm en ik schoven naar elkaar en we staken, plotseling nogal onhandig, allebei een hand uit.

‘Zullen we gewoon even tien minuten vrijblijvend homoseksueel zijn?' stelde ik voor, met de pik van Thijm onwennig tussen mijn vingers."

 

Dit prutserige scènetje duurt nog even voort en ze komen er zelfs toe elkaar te pijpen, maar alleen om het seksuele-ervaringenapparaat uit te breiden, om intellectueel te rijpen, zoals ze het noemen.

 

Het geheel geeft een vermakelijk beeld van hoe gezonde heteromannen met elkaar omgaan. Lichamelijkheid en vriendschap kunnen ze buiten de kroeg en het voetbalveld niet met elkaar verbinden. Doen ze het toch, dan hebben ze allerlei alibi's nodig. Ze worden ‘tien minuten vrijblijvend homoseksueel' of ze maken er een intellectuele exercitie van.

 

De angst voor verlies van de identiteit gaat hier hand in hand met de behoefte te rubriceren en te etiketteren. Ik betwijfel overigens of het anders gaat bij homo's die ‘per ongeluk' eens bij het andere geslacht in bed belanden. De keuze voor het etiket ‘bi' wordt niet gauw gemaakt en liever stoppen we identiteitsverwarrende gevoelens weer diep in de kast.

 

Al met al is dit dus een verderfelijk boek. Giphart wordt veel gelezen door de vaderlandse jeugdigen en zo brengt hij ze maar op slechte ideeën. Als je dronken bent, mag je het blijkbaar wel eens met elkaar proberen, mits je duidelijk afspreekt dat je hetero blijft en dat het wetenschappelijke interesse betreft.

Zo worden onze hormonaal toch al zo verwarde middelbare scholieren en studenten afgehouden van de gezonde homoseksuele of lesbische inborst waarover een zo hoopgevend groot deel van hen beschikt.

 

Giphart doet het voorkomen alsof heteroseksualiteit normaal is, sterker nog, alsof het bovengenoemde gedrag normaal is. Aan ons de taak onze jeugd duidelijk te maken dat er een andere weg is, dat er hoop is, en dat Giph slecht is voor je natuurlijke ontwikkeling.

Wat doen we met dat boek: verbranden of verbieden?