NIEUW!  (augustus 1997)

over verhuizen

Ga verhuizen! Ik kan het iedereen aanraden. Het scherpt de geest, vermoeit het lichaam en reinigt de ziel. Zelf heb ik veertig jaar ballast van me afgeschud, simpelweg door eens goed op te ruimen. Half Polen loopt nu in mijn oude kleren. Anderen zijn gelukkig met delen van mijn wrakke meubilair en zelf ben ik geheel, maar dan ook geheel opnieuw begonnen.

 

En neem een zolder! Ik heb een oude zolder gehuurd waar ik kan opslaan wat ik niet kwijt wil zijn, maar ook niet meer bij me wil hebben. Daar staan de dingen uit mijn verleden bijeen als herinneringen aan wat voorbij is. Ik heb ze en ik hoef er niet per se vanaf, maar ik wil ze niet dagelijks meer ondergaan.

 

Wat ik meegenomen heb, zijn de dingen die me dierbaar zijn: boeken, platen, cd's. In een vitrinekast staan wat zaken die mijn verleden symboliseren: mijn eerste schoenen, serviesgoed uit mijn grootmoeders uitzet, een paar herinneringen aan mijn geboortedorp.

 

En verder is alles nieuw. Ik loop rond in een ruimte die vijf keer zo groot is als mijn zojuist verlaten tweekamerappartement. Voor mijn deur stroomt een beekje. Het huis staat halverwege een bosrijke helling en ik zie uit over het rivierenland, met pal voor mijn neus een manege en een kerkhof.

 

Eigenlijk hoor ik nu weemoedig te zijn. Om die vrienden die ik achterliet in het oude huis. Om de belangrijke jaren die ik er sleet en die voorbij zijn. Maar ik ben niet weemoedig. Mijn vrienden kan ik zien wanneer ik wil, en wie weet hoe belangrijk de jaren worden die gaan komen.

 

Ik woon weer in een dorp en voel me als herboren. De mensen groeten je op straat. Het ruikt naar buitenlucht en als je een raam openzet, lopen binnen de kortste keren de kevers en de krekels door je huis. Zo hoort dat. Ik ben weer terug bij af; alles riekt en klinkt zoals in het bos waar ik ben opgegroeid.

 

Misschien, heel misschien, dat ik éen ding zal missen. Een beetje. Niet zonder trots woonde ik aan de Niek Engelschmanlaan, een mooie laan in een mooie buurt, op initiatief van mij en een paar vrienden vernoemd naar de homo-emancipator en oprichter van het COC (met als schuilnaam Bob Angelo). De hele buurt wordt trouwens gesierd door de namen van voorvechters van de homo- en de vrouwenemancipatie. Dat is ons toch maar mooi gelukt destijds. En we kregen nog een emancipatiekunstwerk cadeau ook.

 

En nu? Nu woon ik aan een weg die De Geest heet. Het zou dus verdomd ondankbaar zijn om heimwee te hebben. Wat wil een schrijver nog meer dan wonen in De Geest? O ja, denk eraan: bezoek uitsluitend op afspraak. Het mag hier dan heel mooi zijn, d'r moet ook nog gewerkt worden.

 

P.S. Ga verhuizen! Ik had elf helpers en heb in jaren niet zo'n leuke dag gehad. Ga verhuizen en je leert je vrienden kennen.