THE NUMBER  (mei 1997)

over seksbellen

Niet dat ik er nou reclame voor wil maken (daar krijg er tenslotte niet voor betaald), maar een Amsterdamse vriend van mij heeft een relatie opgedaan via The Number, de betaalbare kennismakingstelefoon van De GAY Krant. Ik heb nog voor hem bemiddeld, want zelf had ik de aanstaande huwelijkskandidaat eerder aan de lijn dan mijn vriend, die tegelijkertijd op het net zat.

Inmiddels ben ik een enthousiast gebruiker van het systeem geworden, want voor het geld hoef je het niet te laten en het is een vermakelijk gezelschapsspel. En dat ik er geen enkel contact door heb opgedaan, zul je mij niet horen zeggen.

 

Toch blijft er in onze verlichte tijd iets vreemds aan de hand. Zelf heb ik sterk de neiging om mijn eigen naam te gebruiken als ik naar The Number bel. Ook mijn achternaam is niet geheim en als ik rustig met iemand wil verderpraten, schroom ik niet om mijn telefoonnummer ter beschikking te stellen. Wat dat betreft, ben ik ook niet de enige, maar toch blijft het me verbazen hoeveel mannen en jongens thuis niet gebeld kunnen worden, niet kunnen ontvangen en ook hun eigen naam niet willen prijsgeven.

 

Natuurlijk, als je zestien bent, bij je ouders woont en je coming out nog moet beleven, dan is voorzichtigheid gerechtvaardigd. Maar al die twintigers en dertigers, met goede banen, zelfstandig wonend, geheel uitgeëmancipeerd (naar eigen zeggen) - waar zijn die nog bang voor?

En die jongens en mannen die na een leuk gesprek wel een afspraak willen maken (zeggen ze tenminste), maar opeens verdwenen zijn voordat de agenda erbij gepakt kan worden? Hoe zit dat?

En die jongens en mannen die wel een afspraak maken, je beloven een plattegrondje te sturen van hun straat en hun stadsdeel, maar vervolgens niets meer van zich laten horen, ook niet als je hun antwoordapparaat inspreekt? Waarom doen die dat?

 

Gelukkig zijn ze in de minderheid, de angsthazen, de grootsprekers en de oplichters. Maar ze zijn er, dus hoed u. Net zoals er altijd wel een gek op de lijn zit die zijn naam niet noemt maar harde muziek laat klinken of vreemde geluiden maakt. Ik ben er eens met éen in gesprek geraakt en die nam het me zeer kwalijk dat ik er iets van zei. Dat ging me toch zeker niets aan...

De durvers, de oprechten, de betrouwbaren - ze zijn veruit in de meerderheid op The Number, wat bij voorbeeld een groot verschil is met de gratis bbs'en (Bulletin Board Systems) die ik vroeger nog wel eens frequenteerde.

 

En ten slotte nog dit. Ik ben diverse malen door gebruikers op mijn vingers getikt als ik in mijn openheid bij de meldboodschap insprak hoe ik heette, wie ik was en dat ik columns schreef voor De GAY Krant. Of ik soms dacht dat ik als columnist een streepje voor had?! Nee hoor, ik dacht alleen dat mensen dan sneller zouden weten dat ze niets met me te maken wilden hebben. Of juist wel, dan kan natuurlijk ook.

 

Ik zal voortaan dus geheim houden dat ik GAY-Krantmedewerker ben. Maar mijn eigen naam blijf ik noemen. En mijn telefoonnummer kun je krijgen (al wil ik dan ook het jouwe, gelijk oversteken dus). Wie weet komen we elkaar nog wel tegen. Wat wederzijdse hand- en ontspandiensten ga ik niet uit de weg. Tot gauw misschien...