PRINSJES  (maart 1997)

over royalty en homoseksualiteit

In Amsterdam weten ze het zeker. Eén van de zoons van koningin Beatrix is homo. Hij woont samen met zijn vriend ergens in Zuid. Of in Amstelveen. Iedereen heeft ze al gezien. Samen.

En een persoonlijke vriend van prinses Irene (hij hielp haar nog met haar verhuizing naar Wijk bij Duurstede) verzekerde me ooit dat Irene lesbisch was en Claus homo en dat heel het hof dat wist. En weer een ander had nog brieven van een bevriende homodiplomaat die hem decennia her vanuit Afrika geschreven had dat ze er nu zo'n leuke, levenslustige jonge Duitse homo bij hadden, ene Claus von A.

 

Gaat dit ergens over? Nee. Het zal mij een zorg zijn wat onze koninklijke familie op seksueel gebied uitvreet. Maar de vraag waarom nichten zo warm lopen voor het koningshuis en waar dat verlangen naar een koninklijke soortgenoot vandaan komt, intrigeert me wel.

De koningin, de prins-gemaal, de kroonprins - al zouden ze van de verkeerde kant zijn, officieel zullen we dat tijdens hun leven nooit te weten komen. De zorg voor de voortplanting is éen van hun belangrijkste taken, dus baren en verwekken zijn een eerste vereiste.

Maar stel nou dat Willem-Alexander er enige jaren na zijn huwelijk en terwijl hij al op de troon zit, alsnog achterkomt dat hij homo is... Persoonlijk vind ik het geen smakelijke gedachte, maar het kan toch; je ziet wel meer van die late roepingen. Zou WA dan uit de koninklijke kast kunnen komen?

De trouwe royalisten uit de streng-gristelijke hoek zouden collectief een rolberoerte krijgen (een gedachte die me weer wel toelacht), maar ook de nu zo tolerante sociaal-democraten en liberalen zouden zonder twijfel ernstige bezwaren hebben. Want hoe vrijzinnig we ook zijn, een staatshoofd van het mannelijk geslacht dat namens ons met zijn vriend op staatsbezoek gaat naar om het even welk buitenland, dat is een beeld dat niet past bij zijn representatieve functie, en nog minder bij het sprookje dat we monarchie noemen.

 

Waarom zijn nichten zo dol op dat sprookje? Is het koningshuis camp? Gaat het om de verkleedpartij, de kitsch en de koetsch? Kijk, Juliana was de begrijpende moeder. Zo eentje tegen we je zelfs zou vertellen dat je op jongens viel als het helemaal niet zo was. Ze zou nog een sherry inschenken, ja ook een voor jou natuurlijk, en ze zou geïnteresseerd vragen waar je je vriend had leren kennen en wanneer je hem meebracht. Maar Beatrix is het type dat vriendelijk naar de buitenwereld blijft lachen alsof er niets aan de hand is en je ondertussen op de zolder van paleis afranselt tot alle lust in je lendenen gedoofd is. Tja, daar kun je natuurlijk ook naar verlangen.

 

Blijft de vraag waarom we zo graag een homoseksueel prinsje zouden willen hebben. Zou het de emancipatie in een stroomversnelling brengen? Nee dus. Zouden onze jonge homootjes er een ideaal identificatie-object bijkrijgen? Evenmin. Of is het omdat we diep in ons hart allemaal prinsjes en prinsesjes zijn en dromen van een koninklijk goedgekeurd soortgenootje in ons bed?

 

Hoe dan ook, als we hopen op een openlijk homoseksueel lid van de koninklijke familie, doen we er goed aan de monarchie zo gauw mogelijk af te schaffen. Alleen die vrijheid zal de roze Oranjes in staat stellen hun eigen keuzes te maken; los van het staatsbelang, los van wat de heteromaatschappij hier en in het buitenland van staatshoofden verwacht, en los van de relbeluste roddelbladen, die alleen al een reden zouden zijn om niet uit de kast te komen.

 

Al die nichten die dus dwepen met het koningshuis, veroordelen hun geliefde lustobjecten tot levenslang. Levenslang gedwongen aanpassing aan de heteromoraal. Levenslang je niet-staatsrechtelijk verantwoorde lusten in het geheim botvieren. Levenslang de koninklijke weg. En wat me nog het ergste lijkt: levenslang geadoreerd worden door types die je de vrijheid ontzeggen.