GEZIN  (februari 1997)

over het sprookje van huwelijk en gezin

Als éen homo-/lesbisch stel zijn kinderen zou uitmoorden, was de discussie over het openstellen van het burgerlijk huwelijk (en het adopteren van kinderen door homo's en lesbo's) meteen van de baan. Nee, dan het traditionele huwelijk. Moeilijke rouwverwerking? Maak je kinderen af. (Rouwverwerking als dooddoener dus.) Jaloers op je ex? Koppie kleiner het kroost. Geen halve maatregelen. Huwelijk & gezin zijn heilig, maar de deelnemers blijkbaar vogelvrij.

 

Het gezin als hoeksteen van de samenleving is een tamelijk moderne uitvinding. Nog niet zo lang geleden leefden we in groepen of in stammen of familiegewijs en al of niet met ons personeel samen. Mannen hadden vaak kinderen bij meer dan éen vrouw en voor iedere ouder die er wegviel, stond een leger van ooms, tantes, grootouders, personeelsleden, buren en andere naasten klaar ter vervanging.

Het huwelijk was van oorsprong vooral een economische zaak en dus nauwelijks interessant voor wie geen geld of eigendommen had. Gezinsvorming & het huwelijk voor alle klassen kwamen pas in zwang toen een inzettende individualisering, de ontluikende economische zelfstandigheid en een dreigende democratisering de greep van de bovenlagen op de gewone mensen in gevaar brachten. Huwelijk & gezin waren ideale vormen voor de overdracht van waarden door kerk en staat, voor het in stand houden van traditionele machtssystemen.

 

Geen wonder dat de confessionele partijen nog altijd zweren bij huwelijk & gezin. Vooral díe zijn erbij gebaat dat ouders hun kinderen opvoeden in godsvrucht en de daarbij passende politieke voorkeur. Maar wat een belediging om elke samenlevingsvorm die niet bestaat uit éen man, éen vrouw en een aantal kinderen als tweederangs af te doen! Wat kwetsend voor al die kinderen die een ouder verloren. Wat kwetsend voor al die grootouders en andere verwanten die helpen bij de opvoeding. Wat kwetsend voor alleenstaande moeders, voor homo's en lesbo's met kinderen, voor kinderen in internaten en ga zo maar door.

En wat een onzin dat alleen de eigen vader en de eigen moeder de ideale identificatiemodellen opleveren voor een kind. Hoeveel kinderen kunnen zich juist helemaal niet met de eigen ouders identificeren! En hoevelen onder ons weten niet feilloos die leraar, lerares, buurman, tante, vormingswerker, pastor of huisarts te noemen aan wie ze voor hun latere leven veel en veel meer gehad hebben dan aan de eigen vader of moeder?

 

Het heilige huwelijk & het gezin als de hoeksteen van de samenleving zijn fabeltjes. Eén op de drie huwelijken eindigt in een scheiding. Pech voor de kinderen. Vijf van de tien kinderen hebben hun hele leven een ernstig verstoorde relatie met éen van de ouders. Jammer maar helaas. Het gezin misvormt; ouders, daar zit je mee opgescheept, je hebt geen keus. In het gunstigste geval schieten ze je dood, om erger te voorkomen.

Dat het CDA het sprookje van huwelijk & gezin intact laat, is verklaarbaar. Maar waarom roepen al die andere partijen even hard dat ons traditionele kerngezin vanzelfsprekend de ideale vorm blijft om in op te groeien? Laat het gezin éen van de hoekstenen zijn, maar besef dat geen enkel gebouw het houdt op éen hoeksteen. Een beetje huis heeft al gauw vier hoeken.

 

Natuurlijk is het een uitwas als ouders hun kinderen doden. En natuurlijk hoort dat niet per definitie bij het gezin. Maar hoe dan ook is het een smet op ons ideaalbeeld. Zo'n smet dat er stemmen opgaan die zeggen dat we berichten over kindermoord door ouders maar uit de krant moeten houden. Alsof Beatrix na het lezen van de bijbel Herodes zou gaan navolgen.

 

Leve het huwelijk! Leve het gezin! Volgende keer over incest.